Het kriebelde

Zo, terug achter de schrijftafel gekropen, na meer dan een maand op non-actief te zijn geweest. Onder andere door de lieve beestjes die mij en mijn gezin meer dan een maand in hun ban hebben gehouden.

Een veelschrijver zal ik niet worden, een veelprater trouwens ook niet. Ik heb er altijd moeite mee om over niets liggen te leuteren. Bijgevolg: over mijn geklaag van de laatste maand zullen jullie geen last hebben.
De ervaring leert me dat ik niet meer "jullie" moet schrijven, want het schijnt een ongeschreven wet te zijn in blogland dat als je je blog niet op geregelde tijdstippen onderhoudt, je lezerspubliek na een tijdje herleidt wordt tot 1, namelijk jezelf. (leve RSS)

Enfin soit, ik zit terug in de "running". Vorige week een schuchtere poging ondernomen om - net op tijd - mijn twaalfwekenprogramma voor de 20 door Brussel aan te vatten - ik heb deze week de bevestiging van mijn inschrijving ontvangen en heb het voorrecht om samen met enkele duizenden in het laatste startvak terecht te komen, de kelk van de Antwerp 10 miles moet ik helaas aan mij laten voorbijgaan omwille van een concert dat ik op hetzelfde tijdstip moet dirigeren (je hebt niet alles zelf in handen hé).

Ik weet ondertussen terug hoe het aanvoelt om als beginner je loopschoenen aan te trekken. Om na een halfuurtje een hoofd te hebben waar een volrijpe tomaat jaloers op zou zijn. Om continu het idee te hebben dat de rest van de bevolking, uit medelijden, je een duwtje in de rug wil geven opdat je toch maar niet zou stilvallen. Om te voelen dat je leeft, dat bij elke ademhaling je je lijf een cadeautje geeft.

Voor de weblog T-shirts ben ik blijkbaar te laat gekomen, lopen jullie maar veel wedstrijdjes dan moeten er misschien volgend jaar nog eens bijbesteld worden en heb ik misschien nog een kans.

Tot binnenkort