Marathon

Mijn avondlectuur van het moment: Marathon, naar de gelijknamige documentaire van Canvas, geschreven door Coach Paul.
Ik houd wel van Coach Paul's schrijfstijl, vlot leesbaar, niet teveel poespas en "to the point".
Enfin, ik vind het best interessant. Alleen ... - dit gevoel had ik ook bij het kijken naar de afleveringen - je zou haast vergeten dat lopen ook plezant kan zijn! Het werkt op deze manier niet echt motiverend. Maar je moet alles in het juiste kader bekijken, de grote les die ik hieruit leer is: dat je je nooit maar ook nooit in zulk een avontuur mag storten en zeker niet zonder begeleiding. Je mag niet vergeten dat deze mensen de meest optimale begeleiding hebben gehad. Van 0 tot 42 zal zeker over een paar jaar gespreid moeten worden. Ik zal deze les in gedachten houden nu ik terug aan het opbouwen ben.

BTW: ik ben eens benieuwd of jullie je aan de oproep van gisterenavond houden om deze week, omwille van de slechte luchtkwaliteit, niet meer langdurig te sporten - en dan noemden ze op het journaal specifiek "joggen"?

Ochtendgoud

• Soort training: ID WU: 10' 5x5' ID telkens 3' loslopen CD: 10'
• Start: dinsdag 13/03 07:00
• Weer: Zon
• Temperatuur: 3° C
• Afstand: 9.330 m
• Duur: 00:56:32
• Gem.snelheid: 9,90 Km/u
• Max.snelheid: 11,6 Km/u
• Gem.HF: 141 Bpm
• Max.HF: 150 Bpm
• Rust HF:
• Gewicht: 73,80 Kg
• Verbruik: 503 Kcal
• Effect: 4,2 (zie verklarende tabel trainingseffecten)
• Nachtrust: 3,5

Zoals de meesten denk ik dan maar: heerlijk zo'n ochtendloopje in de zon. Het was wel even bibberen bij het vertrek. Gezien mijn huidige conditie was dit snel verholpen, de stoom kwam er na een tijdje wel uit. Ik ben trouwens wel tevreden over de vorderingen die mijn lichaam maakt. Ik dacht zeker dat ik helemaal terug van 0 moest beginnen maar dat blijkt niet te kloppen. Goed voor mij. Ik kijk wel uit om mijn spieren en beenderen niet teveel te belasten, want zoals jullie weten: de blessures zijn nooit ver weg. Ik zal straks maar eens aan Veerle vragen naar een extra verwenning zeker? Als vaste klant krijg ik misschien korting.

CU

Het kriebelde

Zo, terug achter de schrijftafel gekropen, na meer dan een maand op non-actief te zijn geweest. Onder andere door de lieve beestjes die mij en mijn gezin meer dan een maand in hun ban hebben gehouden.

Een veelschrijver zal ik niet worden, een veelprater trouwens ook niet. Ik heb er altijd moeite mee om over niets liggen te leuteren. Bijgevolg: over mijn geklaag van de laatste maand zullen jullie geen last hebben.
De ervaring leert me dat ik niet meer "jullie" moet schrijven, want het schijnt een ongeschreven wet te zijn in blogland dat als je je blog niet op geregelde tijdstippen onderhoudt, je lezerspubliek na een tijdje herleidt wordt tot 1, namelijk jezelf. (leve RSS)

Enfin soit, ik zit terug in de "running". Vorige week een schuchtere poging ondernomen om - net op tijd - mijn twaalfwekenprogramma voor de 20 door Brussel aan te vatten - ik heb deze week de bevestiging van mijn inschrijving ontvangen en heb het voorrecht om samen met enkele duizenden in het laatste startvak terecht te komen, de kelk van de Antwerp 10 miles moet ik helaas aan mij laten voorbijgaan omwille van een concert dat ik op hetzelfde tijdstip moet dirigeren (je hebt niet alles zelf in handen hé).

Ik weet ondertussen terug hoe het aanvoelt om als beginner je loopschoenen aan te trekken. Om na een halfuurtje een hoofd te hebben waar een volrijpe tomaat jaloers op zou zijn. Om continu het idee te hebben dat de rest van de bevolking, uit medelijden, je een duwtje in de rug wil geven opdat je toch maar niet zou stilvallen. Om te voelen dat je leeft, dat bij elke ademhaling je je lijf een cadeautje geeft.

Voor de weblog T-shirts ben ik blijkbaar te laat gekomen, lopen jullie maar veel wedstrijdjes dan moeten er misschien volgend jaar nog eens bijbesteld worden en heb ik misschien nog een kans.

Tot binnenkort

Gerookte zalm

Mijn voorbije loop- & blogweek zal het jaaroverzicht 2007 zeker niet halen. Te druk op het werk, te veel ongeplande dingen die de kop op steken net op de wel geplande loopmomenten, te ... Maar ja, we doen ons best hé. Trouwens, proficiat voor al die "die hards" onder jullie die het niet konden laten om de weergoden te trotseren, pet af.


Gisteren weer een loopje afgewerkt. Ik vind het bijzonder prettig om in de kou te gaan lopen. Alleen heb ik zo mijn vragen of het wel zo goed voor de gezondheid is. Het zit namelijk zo: het is me de laatste weken al opgevallen, bij deze koude nog eens zo erg, dat wanneer ik na het lopen mijn reflecterend hesje uitdoe er een geur van gerookte zalm mijn neus prikkelt. Ik had er geen aandacht aan geschonken ... tot gisteren. Moest ik gisteren wat verse vis tijdens het lopen bij me gehad hebben, had ik deze gerust op de markt als gerookte vis kunnen verkopen.
Ik geloof dat de Belg, sinds de laatste oliecrisis, massaal overgeschakeld is op hout - en bij sommigen op alles wat brandbaar is - als brandstof voor de stoof.

Misschien moet ik subsidies aanvragen om een onderzoek uit te voeren naar de vraag van het meest ongezonde: roken of lopen? neen, al rokend lopen of lopend roken is geen optie

's Mens beste vriend

... niet mee te tellen: postbodes en joggers!

Inderdaad, vandaag heb ik het over de hond en zijn baasje. (Ik zal me op voorhand welgemeend excuseren, voor uitspraken die misschien nogal straf overkomen bij echte hondenliefhebbers, bij deze is dat gebeurd.)

We schrijven zondag 14 januari, prachtig loopweer, sloefkes aan, klaar om te genieten van de sport en de natuur.
Bij ons in Lummen zijn er heel wat mooie plaatsjes om te gaan lopen, één ervan is door het Schulens Broek, dwars door de velden, langs beken en vijvers - ik zal maar stoppen voor ik te romantisch word. Een plaats door de mens verlaten - dat kan dan bijna niet anders dan het paradijs zijn - behalve één huis, een gerestaureerde watermolen.

Nog steeds genietend van het mooie weer nader ik de molen. Uit ervaring weet ik dat er achter de afspanningsdraad van het perceel zich een grote mensenvriend bevindt (lees goed: "achter de draad"). Zo onopvallend mogelijk - het laatste wat ik wil doen is slapende honden wakker maken - loop ik richting molen. Niet onopvallend genoeg. Bij elke stap die ik nader hoor ik de harige kameraad zichzelf meer en meer opgeilen: "lekker joggershapje is comming my way ... lekker joggershapje is comming my way ... lekker ..." Zowel het aantal decibels, als de frequentie van zijn monotone mantra gaat gestaag de hoogte in. Het bereikt een hoogtepunt wanneer mijn pad langs zijn perceel op loopt: "LEKKER JOGGERSHAPJE ... LEKKER JOGGERSHAPJE ..."

Vanaf hier vloeit iedere ironie weg - behalve de ironie van het lot - uit mijn pen. Van u, dierbare lezer, verwacht ik dat u medelevend de enige juiste kant kiest. Jogger versus hond.

Wat nog nooit gebeurd is, zelfs niet in mijn verschrikkelijkste nachtmerries, gebeurt. Plotseling sta ik oog in oog - het is eerder oog in geslachtsdeel - met de normaal achter de omheining wild te keer gaande canis lupus familiaris.
Met de huidige cinematechnieken zou dit het gepast moment zijn om zo'n soort tijdsvacuüm te creëren. Alles staat even stil ... Terug naar de realiteit, waar een razende hond - dit begrijp ik niet goed, ik vorm toch geen bedreiging? Mijn tanden zijn nog niet de helft zo lang als de zijne - die ondertussen volledig opgenaaid is, mij volledig in zijn macht heeft.
Voor de liefhebbers: ik denk dat het een Bouvier is, één die in schaal 1/10 er erg schattig kan uitzien.

Ik verzeker jullie dat op zulke momenten je hersenen op volle toeren draaien. Ik herinner me een onderwerp van een Nederlandse loopsite waar nogal wat tips worden gegeven over hoe je het best kan reageren tijdens zulke situaties. Eén van de tips is: je haalt de hond met een vrolijke stem aan, in de stijl van "koetchie, koetchie", en je zal zien dat alle vijandigheid verdwijnt en dat het maar om te spelen was. Ik voel me absoluut niet geroepen om bij een woeste hond, wiens ontblote tanden zich op een slordige vijftien centimeter van mijn kruis bevinden, op vrolijke wijze "koetchie, koetchie" te gaan toepassen. Toen kwam ook het besef dat je je in een lange tight vrij naakt kan voelen. Deze ontsnappingsmethode wordt snel opgeborgen.
De meest voorkomende tip is: blijf roerloos staan, zodanig dat de hond zijn interesse in je verliest en jij verder kan. Als dit de tip der tips is moet ik die volgen. Ik blijf stokstijf staan. Mijn rechterbeen licht opgeheven om te beschermen wat mij dierbaar is. De hond gedraagt zich steeds agressiever. In een tijdspanne van ongeveer een minuut lukt het me om mijn handen achter mijn rug te brengen.
...
...
...

Na 10 minuten en 22 seconden - dit heb ik achteraf van mijn trainingsgegevens kunnen afleiden - komt eindelijk het bevrijdend gebrul van het baasje. Ik kan jullie niet verwoorden hoeveel angsten ik doorstaan heb en hoelang 10 minuten kunnen duren, Einstein had gelijk. Ik kan jullie ook niet vertellen hoe blij en kwaad ik tegelijk ben.
Vooraleer de hond vertrekt richting baasje maakt hij zijn punt nog eens goed duidelijk: "dit is mijn turf" en heft zijn achterpoot tegen de brievenbus.
Ik zeg tegen het baasje dat hij in het vervolg zijn hond toch maar beter achter de draad kan houden en dat ik hier wel een kwartier doodsangsten heb doorstaan. Het koele antwoord: "normaal sluit ik altijd de poort". Daar ben je vet mee. Ik vertrek richting thuis, het mooie weer kan me gestolen worden.

Bob - want zo heet het behaarde mormel, als ik het mij goed herinner - kon hier niets aan doen. Bob deed zijn job. Goed, bijna te goed. Hiervoor worden dieren als Bob getraind. Fier mogen ze zijn, de baasjes wiens mannelijkheid meestal tekortschiet, die ze dan kunstmatig gaan verlengen door het meest domme en gedomesticeerde dier te gaan bezoedelen door er een moordmachine van te maken. Dat is pas echte MACHT.
Jullie merken het, het ernstige gedeelte is begonnen en ja de frustratie is groot! Ik kan jullie ook nog vertellen dat ik het de volgende keer niet zoveer meer laat komen. Ik ga niet staan af te wachten of ik al dan niet met alle ledematen naar huis ga komen. Ik heb bijvoorbeeld mijn handen letterlijk meer dan broodnodig om mijn gezin te kunnen onderhouden. Als ik mij mag verdedigen tegen een levensbedreigende medemens, waarom zou ik dat dan niet mogen ten opzichte van een op hol geslagen hond. Alle Bobs, en hun baasjes, zijn gewaarschuwd.

PS: alle politiemensen die denken dat ze me nu moeten gaan opsporen en oppakken wegens ongeoorloofd wapenbezit en -dracht, kan ik geruststellen. Een wapen zal ik niet meesleuren op mijn tochten, ik ben iets creatiever dan dat.

Bezint eer ge begint

Gisteren was het voor mij loopdag. Ik besloot dan ook om 6u in de ochtend om een LSD-trip te gaan maken. Mijn echtgenote - zou ze dan toch nog "echtgenieten" van mij? - vroeg of ik niet 's avonds wou gaan lopen en dan nu toch nog even knus in bed te blijven. Tegen zo'n charmeoffensief kan niemand nee zeggen, ik dus ook niet.
Het zal me leren om niet naar het weerbericht te luisteren! Hier zat het er echt niet in om 's avonds te lopen. Dan heb ik deze morgen maar de loopsloefkes aangetrokken, het deed deugd. Een dik uur gelopen zonder wind en zonder regen.

Beste wensen

Aan alle loopse en niet-loopse mensen: mijn beste wensen voor 2007, dat jullie een stukje dichter mogen komen bij het realiseren van jullie dromen en wensen.

Ik weet het ... sinds 18 december geen post meer ... ik vraag diepgaand om vergeving. Geen excuses, het is er gewoon niet van gekomen.

Een korte update:

• In de laatste week van december stonden nog zo'n luttele 40 km gepland, maar door een keelontsteking en nog van dat alles ben ik niet aan lopen toegekomen. Resultaat: mijn jaartotaal is blijven steken op 968 Km, jammer want ik had echt de 1000 willen halen. What's in a number?
  
• De laatste week van december was het voor mij vakantie en heb mij ondanks de keelontsteking toch kunnen amuseren met de 2 keuteltjes, Veerle had spijtig genoeg geen vakantie. Echt plezant - ik doel natuurlijk op het gedeelte met de kindjes hé!
• Tijdens de eerste week van 2007 ben ik tot het inzicht gekomen hoe een gans zich moet voelen als ze klaar is om haar overmaatse lever af te staan voor een hoger doel. Ik zal jullie de details besparen, maar van lopen is duidelijk ook weinig of niets van in huis gekomen.
• Ondertussen heb ik het lopen terug hervat en probeer mijn gewicht wat te normaliseren. Op naar het op loopgebied eerste grote doel van 2007: de 20 km door Brussel.

Zo, de eerste van 2007 zit er op, tot de volgende.

Hete stenen

Zalig! Ik had me een tijdje geleden door Veerle laten overhalen om dit weekend een ontspanningskuur te volgen. Niet te geloven, letterlijk, drie uren hebben ze onze lijven ononderbroken behandeld. Met zo van die hete stenen met hete olie, met de handen met hete olie, met zeezout uit de dode zee, wel 2 maskers - gelukkig hebben ze dat niet op de gevoelige plaat vastgelegd, hier zou ik niet zo goed zijn uitgekomen bij mijn nageslacht - behandeling met op maat samengestelde geuroliën, drukpuntmassage, champagne, enfin, het kon niet op. Ik hoef jullie er niet bij te vertellen dat na deze kuur het redelijk wat geduurd heeft vooraleer we van de hogere sferen waren nedergedaald. Voor herhaling vatbaar, ik zou zeggen na elke long run misschien?

Ik dan maar gewacht tot het donker werd en ijsregende om te gaan lopen, kwestie om niet de mooie natuur in een stralend zonnetje te hoeven zien. Deze laatste zin is hier opgenomen onder een vorm van censuur, waarom dat kan ik jullie niet vertellen, anders zou het niet aan censuur onderhevig zijn hé.

Bekering

Victorie!

Mijn goede daad voor 2006 is volbracht - op de valreep zal ik maar zeggen. Ik heb een volwaardig lid van de zetelatletiek bekeerd tot het lopersdom. Veerle heeft namelijk haar stoute loopschoenen (nadat ze die met kundig advies was gaan kopen natuurlijk) aangetrokken en is beginnen lopen met het schema van 0 tot 5 km van Vlaanderen Sportland (de podcast kan je gratis downloaden via de site van één). Ze maakt nog wat echte beginnersfouten, maar ik zwijg als vermoord.

Je kan niet geloven hoe fier ik ben. Maar ik moet het wel voorzichtig aanpakken. Ik mag niet te nieuwsgierig, niet te bemoederend, niet te controlerend, niet te ...



Je moet me wel één ding beloven: niet zeggen dat je het van mij weet hé!

Crosstraining

Vol goede moed en voornemens had ik vrijdag in de koffer een speciaal plaatsje voor mijn sloefen gereserveerd. Met z'n vieren vertrokken we richting Nederland voor een weekendje Center Parcs. We hadden er afgesproken met Koen, Krist, Bas en Wies.

In mijn trainingagenda stond voor zaterdag een LSD en voor zondag een kortere D1. Twee dingen had ik echter over het hoofd gezien, namelijk het feit dat zo'n park de ravotplaats bij uitstek is voor de kleinsten onder ons en dat een gezellig etentje met lekkere wijn - lees té lekkere wijn - waarschijnlijk op de lijst van de hoofdzonden van de loper staat.
Vier vol(?)wassenen en vier kleine mensen met energie voor tien. Wij het sub-tropischzwemparadijs binnen. Bleek na het omkleden dat er drie van die eerste categorie niet zo'n affiniteit hebben met water, dit om de meest uiteenlopende redenen. Nu mag je driemaal raden wie er met de kleine mensjes minstens dertig maal de wildwaterbaan, dit is zeker niet overdreven, een twintigtal keer de grote schuifaf, X-aantal keer de steile helling, en ontelbare keren zwier-me-eens-rond heeft doorstaan. Inderdaad. Hierbij een kleine randbedenking: de babysitters van vandaag worden teveel betaald in verhouding tot hun geleverde prestaties.
De tijd was op en de kracht en moed om nog een LSD-loop te doen was er ook niet meer. Maar zo streng een schema is, zo flexibel moet de interpreet zijn. LSD een dagje verschuiven en vandaag beschouwen als een vette crosstraining. Ik voelde me totaal niet schuldig. Dit zou 's anderendaags wel een beetje anders zijn. Na een supergezellige avond werd me 's morgens de rekening gepresenteerd, eentje van het overhangende type. Ik heb mezelf nog proberen te reanimeren maar het mocht niet zijn. Dan me maar terug laten overhalen om waterbabysit te spelen en zo was ik tegen de avond aan terug bij de levenden, moe maar voldaan.
In mijn traininglog staat er op vorig weekend in het groot en in het rood: crosstraining.