Ik verwittig jullie, het is een hele boterham. Als je niet een paar minuten tijd hebt krijg je hem niet verteerd en kom je beter op een ander moment terug voor dat je een indigestie krijgt. Een verwittigd bloglezer is er twee waard.
De uitslag van de testen heb ik nog niet maar ik kan jullie toch al in het kort omschrijven hoe het in zijn werk ging.
Het begon al goed. Om 19u vertrokken naar de kliniek, dan had ik 20' speling om tegen 20u in Antwerpen te zijn. Tezamen met de regen van gisteren regende het ook ongevallen. Gevolg: 35' geschoven door een kijkfile!
Ik kan het even niet laten. Wij mensen - begrijp me goed, ik behoor ook tot die soort, al durven sommigen dat te betwijfelen - hebben maar een paar flikkerlichtjes nodig om onze hoofden gezamenlijk naar links te draaien en het gaspedaal los te laten. Net zoals de koeien doen (wel het hoofd, niet het gaspedaal) als ze een verdwaalde jogger voorbij zien komen.
Mijn vraag: is er dan nog niemand van het beleid op het idee gekomen om de hulpdiensten hun zwaailichten laten uit te schakelen bij aankomst op de plaats van het ongeval, dan staat immers toch alles al potdicht. Zo hebben degenen aan de overkant die tegen 120 km/u - sommigen al wat sneller - voorbijrazen, niet eens in de gaten dat er iets is gebeurd. Et voilà, weg file. Geef toe van alle files is de kijkfile de meest idiote.
Om 20u15 kwam ik in hartje Antwerpen aan. Auto geparkeerd, wat ook al geen evidentie is, en op zoek gegaan naar nummer 16. Ik kom daar aan, blijkt dat een gewoon huis te zijn. Volledig verduisterd, niemand thuis. Terug naar de auto, ondertussen belde de adviseur, Luc Bosmans, om te vragen waar ik bleef. Bleek het niet in Antwerpen te liggen maar in Brecht. Typisch! Ik had het verkeerde adres van het internet geplukt, namelijk het adres van de administratieve zetel. Geweldig, dat ligt daar zo'n half uur vandaan.
Ik naar Brecht en op een gegeven moment stuurde mijn GPS me een landweg in. Voor ik het besefte stond ik tussen de koeien (nee, niet die van daarstraks), echt waar in de verste verte in alle richtingen geen enkel lichtje van een huis, laat staan van een kliniek en mijn madammeke bleef maar herhalen: "bestemming bereikt ... bestemming bereikt ..." Ik kon het niet laten om te lachen met mezelf, erover is erover.
Achteraf bleek dat de meeste GPS-en daar in de fout gaan (Tommeke, Tommeke, wa doede gij toch?).
Enfin soit, mijn afspraakje is wegens overmacht een uurtje verlaat, van 20 naar 21u. Toch fijn van de cardioloog dat hij op mij is blijven wachten.
De procedure:
- Eerst een "intake"-gesprek. Er wordt gevraagd naar de motivatie om dit onderzoek te laten doen. Ook de trainingslast en types worden in detail opgevraagd, oa tijdstippen, hartslagen, duur enz. De doelen worden bekeken, een periodisering wordt opgemaakt en een planning voor een eventuele volgende lactaattest. Zo kan de progressie of degressie gevolgd worden en eventueel het plan bijgestuurd indien nodig.
- Enkele standaardmetingen:
Bij zulke testen - ik spreek nu volledig voor mezelf - geef je jezelf figuurlijk van binnenuit volledig bloot en je hoopt toch een beetje dat je op de één of andere manier boven de middelmaat uitsteekt (hoop doet leven zeggen ze dan meestal), wel, op een paar punten steek ik er boven uit.
De volgende onderdelen komen aan bod: de lengte, het gewicht, verschillende soorten van omvangen, de lenigheid. De wàt? Oei, alarm, alarm, wat gaat dat ... Ik moest voor een bankje met de benen plat op de grond gaan zitten om zo met mijn handen een liniaal telkens wat verder te leggen op het bankje. Voor ik goed en wel zat mocht ik al terug rechtstaan. Het matje werd opgerold. ... Stilte. ... Ik keek vragend. Het antwoord luidde: dat is genetisch bepaald, de ene heeft het de andere niet. Ik heb het dus duidelijk niet. Er kwam een soortement van bevrijding over me. Je gelooft het of niet, maar sinds de lagere school, telkens als dit onderdeel aan bod kwam, werd er naar mij geroepen, met mij gelachen, verwijten naar mijn hoofd geslingerd en nog van dat alles. Ik kom namelijk niet eens met mijn handen aan mijn knieën als ik mij met gestrekte knieën vooroverbuig.
Je hebt het begrepen. Dit is één van de punten waar ik ver boven de anderen uitsteek, in de verkeerde richting wel te verstaan.
De Griekse tragedie. Of was het de Italiaanse of Franse, of het verhaal van Dyonisus en Bacchus.
De volgende meting: de vetmeting! Ik ben nogal slank gebouwd - als man zijnde denk ik niet dat dit erg pocherig overkomt - en zie er vrij goed verdeeld uit. Ik had bijgevolg weinig angst om deze test te ondergaan. Mijn optimisme was echter ongegrond, blijkt ...
Het vetpercentage werd op twee verschillende manieren gemeten. De eerste methode was die van de huidplooimetingen, waar ze je op verschillende plaatsen van je lijf trachten dood te pitsen. De andere maakte gebruik van een apparaatje dat een elektrische stroom door je lijf jaagt. Ik leef nog dus die zal wel niet zo geweldig geweest zijn.
Resultaat: 23,5% vet is mijn deel, ik kan bijna een frituur op mezelf beginnen. Het normale percentage - en dan spreek ik nog niet van sporters - voor mannen van mijn leeftijd ligt rond de 15%. Concreet wil dat zeggen dat ik per pas dat ik zet drie à vier kilo dood vet moet meezeulen.
Om dit probleem te kunnen aanpakken zal ik thuis heel wat overredingskracht moeten aan de dag leggen vrees ik. Ik word als tamelijk schraal bestempeld en dat extra beetje lijf willen ze nu net niet meer afgeven. Een paar bodybuildingsessies kunnen misschien soulaas brengen.
Een leuker meetonderdeel was de reactiesnelheid. Huh? Jawel, zo kunnen ze de verhouding tussen snelle en trage spiervezels bepalen. En jahaa, dit is nog een punt waarin ik ver boven de middelmaat uitsteek. Mijn reacties zijn razendsnel, dat wil zeggen dat na het startschot ik in de eerste twee à drie meters mijn concurrenten voor ben. Over hoe ik daar nu voordeel kan uithalen bij mijn marathon zal ik nog wat boeken moeten raadplegen denk ik. Een kinderhand is gauw gevuld.
- Het cardiologisch onderzoek
Misschien wel het belangrijkste onderdeel van het onderzoek, want daar deed ik het in de eerste plaats voor. Ik wou absoluut weten of ik wel verantwoord bezig was. Alles blijkt in orde te zijn. Een pak van mijn hart.
Eerst werd er geluisterd naar het hart.
De volgende stap was een echo nemen van het hart. Ik voelde me even bezwangerd, ik mocht zelf naar mijn kleintje kijken. Buiten het feit dat ik mijn tikker zag kloppen zei dit beeld me niet bepaald iets. Maar de cardioloog wist me te vertellen dat ik een echt sporthart had waarbij de linkerkamer (hier ben ik niet zeker meer van, je krijgt ook zoveel informatie) redelijk uitgezet is, niet extreem, juist genoeg. Hij keek dan ook vol verwachting - niet te verwarren met mijn bezwangerde opmerking van daarnet - uit naar de lactaattest. De arme man, toen ik zijn blik achteraf zag ... we waren het eens
De assistente bedraadde me hierna van kop tot teen om een cardiogram maken. Daarna was ze iets minder lieftallig toen ze de naald in me stak om me een paar liter bloed af te tappen - ik geef toe, het is een beetje overdreven. Ik vraag me trouwens af of dat wel een goed idee is vlak voor zo'n zware test. Het zal wel zeker.
Mijn longen eventjes van binnen naar buiten en weer terug, dat was de manier om mijn longinhoud te testen.
Enfin, daarna was het moment aangebroken ...
Het opzet: test van vijftien minuten op de loopband. Mezelf volledig bekabeld, zo kon de cardioloog het verloop van mijn hart volgen. Een bloeddrukmeter om de linkerarm. Een masker op, van denk ik wel een kilo, dat alles hermetisch afsloot behalve een gaatje (een gat volgens de assistente, een mierengaatje voor mij) aan de voorkant. Een douchenetje op het hoofd om alles op zijn plaats te houden - gelukkig dat er geen paparazzi in de buurt waren of ik stond weer in de gazet.
Weg was ik. Het ging in trappen van 3 minuten. De eerste trap was bergop stappen. Elke 3 minuten versnelde de loopband en kwamen er hellingspercentages bij. Ook werd op geregelde tijdstippen de hartslag genoteerd met de afname van een bloedstaal om het lactaat gehalte te meten. Dit gebeurt door middel van de vingerprik. Ik kijk nu nog altijd naar mijn vinger als ik drink, uit schrik dat het er terug uit komt.
Het ging aanvankelijk vrij goed tot ik wat sneller moest beginnen ademen op minuut 11'30". Ik kreeg het erg benauwd - ik adem namelijk ook door mijn neus als ik loop, en deze weg was door een niet esthetisch verantwoorde knijper afgesloten - dit is duidelijk een understatement als ik zeg benauwd, ik had het gevoel dat ik aan het stikken was. Ik heb de assistente geroepen dat ik onmiddellijk wou stoppen. De test was bij de 12e minuut afgelopen, de cardioloog zat er naast, die blik ...
Een paniek aanval bleek achteraf, want ik zat nog 15 slagen onder mijn maximale hartslag verwijderd, dus aan het sterven was ik niet - het watjesgevoel bekruipt me nu nog altijd. Dat ik een hartaanval zou krijgen kon me niet schelen, de cardioloog stond toch achter me, maar er was helaas geen longspecialist in de buurt. Ik hoop dat ze voldoende materiaal hebben om een degelijke analyse te kunnen maken.
Voor de volgende keer zal ik me echt beter voorbereiden. Als jullie me bij één van de volgende webloglopen moesten tegenkomen, schrik dan niet, want het kan goed zijn dat ik met een wasknijper op mijn neus rondloop.
Om 24u deed ik thuis de deur op slot, een ervaring rijker ...
Nu nog wachten op de analyse en het plan, of het dan ook zo'n uitgebreid verslag zal worden zullen we nog zien.
CU
